Δεν κρατάω κακία. Μπορεί να μη με διαλέξατε για προστάτη Αθηνών, αλλά το ξεπέρασα. Δεν ήταν προσωπικό — απλώς, μια πόλη που προτιμάει μια ελιά από ένα σιντριβάνι προφανώς προτιμά τη ζέστη και την ξηρασία.

Αλλά να, δυόμιση χιλιετίες μετά, και επιτρέψτε μου να πω ένα «Σας τα ’λεγα».

Εγώ θα είχα λύσει τη ζέστη στην Πανεπιστημίου. Όχι με παρτέρια που μαραίνονται τον Ιούνιο, αλλά με σιντριβάνια που θα ζήλευε κι η Βενετία. Η Αθήνα μας θα ήταν ένα «Αιγαιοπέλαγος στο λεκανοπέδιο»

Αν με είχατε διαλέξει:

Ο Μπακογιάννης δε θα είχε καμία «ανάπλαση» να εγκαινιάσει. Θα είχε παραδοθεί στην άνεση του υδάτινου σχεδιασμού και θα απολαμβάναμε όλοι μαζί τις δροσερές μου νεροτσουλήθρες.

Ο Δούκας δεν θα χρειαζότανε να χαμηλώσει τη θερμοκρασία, το χειμώνα θα χαλαρώναμε σε θερμές πηγές, το καλοκαίρι θα ανοίγαμε τα ποτιστήρια και θα χορεύαμε φορώντας μοναχά ένα φύλο συκής.

Κάγκελα του Αβραμόπουλου δεν θα είχαμε ποτέ, το πολύ πολύ μερικούς κοραλιογενείς υφάλους να σας έφτιαχνα. 

Μιλάτε για «πράσινη μετάβαση». Εγώ ήμουν μπροστά από την εποχή μου. Προσέφερα νερό, βιοκλιματικό ψύχος, και το κυριότερο: Αν με είχατε ακούσει, σήμερα η πόλη θα ήταν γεμάτη κανάλια, βάρκες, πάπιες, Ίσως και ένα λιμάνι στο Σύνταγμα - γιατί όχι; Μπορεί ακόμα και ο προαστιακός να έφτανε στην Ακρόπολη, με δελφίνια.

Η Πλατεία Συντάγματος θα είχε φαράγγι με καταρράκτη, ενώ το Παναθηναϊκό Στάδιο θα φιλοξενούσε διεθνείς αγώνες συγχρονισμένης κολύμβησης. Οι δημόσιες βρύσες θα έβγαζαν μεταλλικό νερό με υποψία λεμονιού, και κάθε γειτονιά θα είχε τη δική της πισίνα, αντί για ΚΕΠ. Ο Λυκαβηττός θα είχε νεροτσουλήθρες, και το Χίλτον θα ήταν το πρώτο υποβρύχιο ξενοδοχείο της Μεσογείου.

Αλλά όχι. Επιλέξατε μια ελιά. Και τώρα φυτεύετε κυπαρίσσια σε ζαρντινιέρες.

Καλή τύχη,

Ποσειδών

Πάντα υγρός, πάντα δίκαιος.

---

Ο Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ» Κουλουριού και Κουραφέλκυθρου κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Jemma Press.