Απογοήτευση. Για τρίτη χρονιά στη σειρά οι γονείς μου «έστησαν» το φλουρί, προκειμένου να το κερδίσω εγώ αυτή τη φορά.

Πέρσι ήταν σειρά του μικρότερου αδερφού μου, φέτος και το 2020 η δική μου. Το πάνε εναλλάξ μου φαίνεται, για να είναι δίκαιοι και με τους δύο μας οι γλυκούληδες.

Έως πότε όμως θα παίζουμε αυτό το θέατρο, μου λέτε; Είμαι μεγάλη πια! Για τον Άγιο Βασίλη εγώ τους έκανα κουβέντα πέρσι και συμφωνήσαμε σιωπηλά πως θα κρατήσουμε το έθιμο μέχρι να το καταλάβει ο μικρός. Ο Βασίλης στο σχολείο μου είπε πριν κλείσουμε για τις γιορτές ότι θέλει να είμαι το κορίτσι του.

Επίσης, έχω ξεκινήσει να γράφω και με στυλό. Πότε θα καταλάβουν στην οικογένεια ότι το να στήνουν το φλουρί στη βασιλόπιτα είναι εξόφθαλμο και δεν καταφέρνουν να ξεγελάσουν κανέναν;

Λες κι η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου δεν έχουν ανάγκη να νιώσουν την πλαστή ικανοποίηση ότι αν τους «κάτσει» μια πιθανότητα 1/12 την πρώτη μέρα του έτους θα αλλάξει κάτι στις επόμενες 364 μέρες. Μην παρεξηγηθώ, αντιλαμβάνομαι και εκτιμώ πολύ την αγάπη τους. Αλλά η σικέ βασιλόπιτα νομίζω ανήκει περισσότερο στο 1993, παρά στο 2023. Έχουν μείνει λιγάκι πίσω οι millenials μου φαίνεται.

Αρκετά γκρίνιαξα. Θα ευχηθώ καλή χρονιά με υγεία και αγάπη για όλους. Η τύχη και η ευτυχία είναι στο μυαλό μας άλλωστε.