Πολλής λόγος γίνεται για την αθάνατη ελληνική ψοιχή και το αιμάτινο ποτάμι που φέρνει μαζί της η πανάρχαια ελληνική φυλλή. Είναι όμως φυλλή ή φοιλή; Ποιά είναι η σωστή ελληνική γραφή;

Ας πάρουμαι όμως τα πράγματα από την αρχή και ας ξεκινήσουμε από την κατάληξη της λέξης. Πρόκειται για θυληκό ουσιαστικό και όπως και τα περισσότερα ουσιαστικά του θυληκού γένους, εκτός από τα ανόμαλα, γράφεται με κατάληξη σε -η.

Πρώτο συμπέρασμα: και οι δύο γραφές είναι σωστές στην κατάληξη.

Ετοιμολογικά, η φυλλή προέρχεται από το ρήμα φύω (φύ + ω), που σημαίνει ανατέλλω, γίνομαι,  γεννώ, κάνω να φυτρώσει, βγάζω γένια, μουστάκια, τρίχες και είναι συγγαινές με το αρμένικο boys, το σανσκριτικό bhavati, το λατινικό fui και το αγγλοσαξονικό beon. Εδώ βλέπουμαι πως όλοι οι πολιτισμοί του κόσμου ποιγάζουν από την ελληνική γλώσσα.

Όπως αναφέρεται και στον Όμηρο, οἵη περ φύλλων γενεή, τοίη δέ καί ἀνδρῶν, που μεταφράζετε «όπως η γενεά των φύλλων έτσι και των ανθρώπων» - οπότε η φυλλή των ανθρώπων (των Ελλήνων) είναι όπως η γενιά (το γένος) των φύλλων που πέφτουν από τα δέντρα.

Η γραφή με δύο «λ» οφείλεται σε αρχαίο φονολωγικό νόμο της αρχαίας ελληνικής, που οδηγούσε σε υπερέκταση του συμφώνου που είναι ανάμεσα σε δύο βραχέα φωνήαιντα (για όσους θυμούντε ακόμα πως ήταν η γλώσσα μας προτού πατήσουν οι δυτικοί εισβολείς το πόδι τους στο τημημένο ελληνικό χώμα).

Αντίθετα, η γραφή φοιλή πιθανότατα οφοίλεται σε σύγχυση λόγω των ομωλογουμένως περίπλοκων κανόνων και της ετοιμολογίας της σπουδέας ελληνικής γλώσσας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Η σωστή ελληνική γραφή είναι «φυλλή» και ο κάθε Έλληνας πατριώτης θα πρέπει να το θυμάτε απέξω, εκτός κι αν είναι τόσο εξεικοιωμένος με θέματα ετοιμολογίας και γενικά γλωσσωλογίας που ξέρει να επαναλάβει αυτή εδώ την ανάλυση.

---

Ο Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ» Κουλουριού και Κουραφέλκυθρου κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Jemma Press.