«Χωνευτήρι» πολιτισμών, με τα σκοτεινά της σημεία και τις απρόσμενες χάρες της, «καρδιά» του κέντρου της πρωτεύουσας, η Ομόνοια έχει πολλά πρόσωπα. Αν και ζωτικό κομμάτι του ιστορικού τριγώνου, οι περισσότεροι Αθηναίοι τη βλέπουν σαν κάτι το εξωτικό, άλλοι τη φοβούνται, άλλοι την αποφεύγουν. Λίγοι θυμούνται πως υπάρχουν επιχειρηματίες που επί δεκαετίες δρουν και δραστηριοποιούνται στην Ομόνοια και ζουν τη ζωή της από την καλή και από την «ανάποδη».

Ένας από αυτούς τους επιχειρηματίες είναι και ο 62χρονος Λάμπρος Δ., γνωστός στα πέριξ της πλατείας ως «κύριος Λάμπρος», ο οποίος πουλάει ηρωίνη, κρακ, κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη και ακατέργαστη κάνναβη στη Μενάνδρου από τα τέλη της δεκαετίας του '80.

Ακολουθεί η εξομολόγησή του:

«Οικογενειακά κινούμαστε γύρω από την Ομόνοια από το 1936, όταν ο παππούς μου εγκαταστάθηκε εδώ και ξεκίνησε να δουλεύει τα οπιούχα. Στη συνέχεια τη δουλειά ανέλαβε ο πατέρας μου και ακολούθησα εγώ. Έχω ζήσει όλες τις πλευρές της Ομόνοιας, με τα καλά και τα κακά της, τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες. Όλο αυτό το διάστημα η περιοχή έχει αλλάξει πολύ, αλλά το ίδιο δεν έχει συμβεί με τους ανθρώπους, τους επαγγελματίες και την ποιότητά τους.

Είναι πολλοί που έρχονται καθημερινά και μας λένε ότι ήρθαν πρώτη φορά ως παιδάκια, μαζί με τους πατεράδες ή τους παππούδες τους. Δεν είναι τυχαίο που η Ομόνοια πάντα είχε και έχει ακόμα "όνομα". Η καλύτερη εποχή που θυμάμαι ήταν η δεκαετία του '90, τότε μπορεί να περνούσαν και χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα από εδώ, είχε άλλη ζωή η πλατεία, κινούνταν τα πράγματα, όχι σαν τώρα που επικρατεί όσο να 'ναι μια μιζέρια. Κυκλοφορούσε το χρήμα, υπήρχε θετική ενέργεια, οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι κι αυτό ασφαλώς βοηθάει και τη δουλειά. Μετά άνοιξε το μετρό και ήρθαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που μπορεί εκείνες τις μέρες τα πράγματα να ήταν απαιτητικά όμως έδωσαν μια άλλη ώθηση στην πόλη.

Τα επόμενα χρόνια της κρίσης ήταν δύσκολα. Φτώχεια, εξαθλίωση, η Ομόνοια αφέθηκε στην τύχη της από κράτος και πολιτεία, γεμίσαμε παντού βρώμα, σκουπίδια, ακαθαρσίες... Απορούσαμε όλοι για μας το μέχρι πού μπορεί να φτάσουν τα πράγματα. Ήταν και το οικονομικό, σε τέτοιες συνθήκες είναι δύσκολο να κρατηθείς, όμως παλέψαμε, κρατήσαμε ψηλά την ποιότητα και επιβιώσαμε.

Το τελευταίο διάστημα κάπως φαινόταν να στρώνει η κατάσταση, οι Αθηναίοι άρχιζαν δειλά-δειλά να ξανακατεβαίνουν στην Ομόνοια, όμως μετά ήρθε ο κορονοϊός και η καραντίνα να τα διαλύσουν όλα. Είναι σαν να μας έχουν ματιάσει! Μακάρι η πολιτεία να μας στηρίξει και να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να ξαναγίνει η πλατεία ελκυστική στον μέσο Αθηναίο.

Εγώ ό,τι κι αν γίνει πάντως, την Ομόνοια δεν την αφήνω, εδώ μεγάλωσα κι εδώ ζω και δουλεύω όλη μου τη ζωή. Θα το παλέψω εδώ κι όσο πάει, κι εύχομαι η Ομόνοια να δει καλύτερες μέρες!»

---

Ο Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ» Κουλουριού και Κουραφέλκυθρου κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Jemma Press.